در آن وقتی که ما کرمان رسیدیم شبی تاریک بود

چه فرخنده ماهیست اردیبهشت که بسیار در آن بما خوش

ای که مهنازی و داری نازها گویمت یک شمۀ ای

هست سارا خانمی با معرفت از پدر بر او رسیده

هزار شکر و صدها هزار شکر دگر که چشم ما

دختری از نسل زهرای بتول(ع) از صمیم قلب شد بر

آمده این دختر از کوه بلند چهره ای چون ماه

عرشیا ای کودک زیبای من ای انیس و مونس شبهای

چرا این خانه امشب سوت و کور است گمانم عرشیا

ای که هستی نو عروس این سرا کرده ای روشن