دسته‌بندی: اشعار خصوصی

الهی زنده باشی ای پرستار که عمرت صرف شد در

ای که تو فرزانه فرزانه ای با همه نابخردان بیگانه

مائده با کودک زیبای خود میزند سر خانه بابای خود

آنکه بر دین خویش پابند است همسرش دختر دماوند است

نرگس و زهرا و زهره نور چشمان منند مائده شهناز

در همه عمر خود ندیدم من پسری چون جواد مینوتن

نفست از طرف آباده زنده کرد این پدر دل مرده

از بس که بما خرده گرفتند و بهانه گفتند که

گفته مسعود من هنرمندم میکنم بازی و نمی خندم هرچه

ای همسرعزیزم و ای دختر عزیز حرصی که خورده ای